ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
هر دم از دامن ره، نوسفری می‌آمد
ولی این بار دگرگون خبری می‌آمد
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
