در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است
ای دوست! سخاوت، آسمان‌پیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بی‌مانند است
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
گر زن به حجاب خویش مستور شود
از دیدۀ آلوده و بد دور شود
با هر چه نکویی‌ست، نکو باید شد
سرشارِ زلالِ آبرو باید شد
