وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
