او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
