مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
