او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
