او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
