او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
