او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
