ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
