ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
