ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
