سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
