لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
