پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
