ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
