ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست