ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
