ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست
چو موج از سفر ماهتاب می‌آید
از آب و آینه و آفتاب می‌آید
