درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند
یکی بیاید این نخل را تکان بدهد
به ما که مردۀ جهلِ خودیم، جان بدهد
درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود
هزار سال گذشت و هزار بار دگر،
تو ایستاده‌ای آن‌جا در آستانۀ در!
چو موج از سفر ماهتاب می‌آید
از آب و آینه و آفتاب می‌آید
