ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
