پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
