می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
