پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
