غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
