تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
حرف تو به شعر ناب پهلو زده است
آرامش تو به آب پهلو زده است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
