میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
