پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
