سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
آهسته می‌آید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آنجاست
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
