رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
