مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
ز آه سینۀ سوزان ترانه می‌سازم
چو نی ز مایۀ جان این فسانه می‌سازم
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
