او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
