در شهر نمانده اهل دردی جز تو
در جادۀ عشق، رهنوردی جز تو
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
گوش کن گوش، صدای نفسی می‌آید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی می‌آید
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
من آب فرات را مکدّر دیدم
او را خجل از ساقی کوثر دیدم
گاهی به حضور مهر، ای ماه برو
تا جاذبهٔ سِیْر الی‌الله برو
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه
پیراهنت از بهار عطرآگین‌تر
داغت ز تمام داغ‌ها سنگین‌تر
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
با جان و دل آورده اگر آورده‌ست
خورشید دو تا قرص قمر آورده‌ست
