خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
