ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
