وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
