مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟
