پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
