ما بی‌تو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
برخاستم از خواب اما باورم نیست
هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! نیست
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوان‌های تو را در شب عید آوردند
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت
