ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
