ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
