او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
