غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
