می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
