آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
بیزره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
