مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
