مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
