ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
