مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن
شریک روزهای سخت و شبهای خطر بودن
