ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
